|
|||||||||||||
Twee verrassingen overkwamen mij bij deze cd, allereerst de ontdekking dat het Daybreak label van good old Fred Dubiez nog steeds springlevend is en de kennismaking met saxofonist Doug Webb. De Amerikaanse tenorsaxofonist Doug Webb (1960) is een nieuwe naam voor mij, nader onderzoek leerde mij het een en ander. Hij bespeelt bijna alle bestaande rietinstrumenten van sopranino tot contrabassaxofoon en daarbuiten ook nog alle mogelijke fluiten en klarinetten, maar hij is het meest bekend door zijn tenorspel. Hij heeft in velerlei bezettingen gespeeld, met Horace Silver, Freddie Hubbard, Stanley Clarke, Quincy Jones en hij maakte lange tijd deel uit van het Bill Holman Orchestra. Bovendien is hij te horen in film soundtracks en in tv programma’s. In 2015 maakte hij een lange tournee door Nederland met pianist Rein de Graaf en zijn trio, Doug herinnert zich dat het ging om 13 concerten in 14 dagen. In 2018 keerde hij terug en nam dit album op met de ritmesectie van Rein de Graaf, bassist Marius Beets en drummer Eric Ineke. “Het spelen met een pianoloos trio geeft meer vrijheid dan een grotere groep en ik kan met veel meer energie spelen om de ruimtes te vullen”, aldus Doug. Het album werd opgenomen in 3 ½ uur, bijna alle geselecteerde opnames zijn in een take vastgelegd. Het repertoire is gelukkig nogal afwisselend, er zijn 4 composities van Doug te horen, een van Lee Konitz en een van Barry Harris en de overige 4 stammen uit het Great American Songbook. Het technisch gemak en vooral de sound van Webb geven duidelijk aan waarom hij een veelgevraagd muzikant is. “254W.82nd Street” is het openingsnummer, de naam duidt op het oude adres van Doug ’s moeder. We vallen gelijk met onze neus in de boter, Doug speelt de sterren van de hemel met een fors geluid en een timbre dat doet denken aan John Coltrane uit zijn Prestige periode, waarmee ik trouwens niet bedoel dat het ouderwets klinkt. “Subconscious Lee” van Lee Konitz gebaseerd op het aloude “What is this thing called love” van Cole Porter laat weer een heel andere Webb horen, helemaal in de Westcoast traditie treedt hij hier in de voetsporen van Warne Marsh, fantastische saxofonist uit de cool jazz en protegee van Lennie Tristano. Weer een andere kant van Webb horen we op de standard “Delilah” van Victor Young, eigenlijk onsterfelijk gemaakt door Clifford Brown in zijn opname met Max Roach uit 1954, hoewel Doug zich vooral de versie herinnert van Eric Dolphy op basklarinet en John Coltrane op sopraansax. Het is een prachtige ballad die ook in de versie van Webb blijft schitteren. “Invitation” van Kaper & Webster , het origineel is gebruikt in de film “A life of her own” uit 1950 maar inmiddels uitgegroeid tot een dankbaar vehikel voor saxofonisten zoals “Body and Soul” dat ooit was, krijgt hier een stomende uitvoering van Doug en het uitmuntende Nederlandse ritme duo. Een favoriet nummer is de boogaloo blues “Alexico” een samentrekking van de naam van Doug ’s vrouw Alex en Mexico, hun favoriete vakantie bestemming. De boogaloo was een populaire muziek- en dansstijl uit de jaren ’60 van de vorige eeuw, het werd ook wel Latin Soul genoemd, Joe Cuba wordt wel gezien als de grondlegger. Saxofonist Lou Donaldson had veel succes met zijn “Alligator Boogaloo” en ook Webb heeft hier een spetterende versie van het genre vastgelegd met wat meer nadruk op de bluesy elementen. “Ornithology” is geschreven door trompettist Benny Harris maar is natuurlijk vooral bekend geworden door de beroemde versie van Charlie Parker, ook hier gaat de deksel van de pan als Doug en Marius de zaak aan de kook brengen. Een heerlijk jazz album, geen stekkers, geen progrock maar klassieke jazz, die nooit gaat vervelen als de uitvoerders van een hoog gehalte zijn en dat is hier het geval. Jan van Leersum.
|
|||||||||||||
|
|||||||||||||
